De Stichting Erfgoed Eisden organiseert regelmatig acties en evenementen.
Woensdag a.s., 4 december 2024, vieren we naar jaarlijkse gewoonte het Sint-Barbarafeest, ter nagedachtenis van de patroonheilige van de gevaarlijke beroepen (mijnwerkers, brandweermannen, tunnelbouwers).
De mis begint om 1Ou, gevolgd door de bloemenhulde aan het monument van de putmannen; we sluiten af met de traditionele receptie in het Casino.
Jullie zijn uiteraard allen van harte welkom, evenals jullie familie, vrienden en kennissen.
Een nieuwe troef voor het wandel- en fietstoerisme.
Ongeveer 1 jaar na de afbraak van de bouwvallige bijgebouwtjes bij het voormalige stationsgebouw in Eisden zijn op vrijdag 20 sept 2024 2 nieuwe trekkershutten officieel geopend. Deze gebouwtjes zijn in de stijl van de oorspronkelijke nutsgebouwtjes aan het station volledig opgebouwd en omgevormd tot trekkershutten.
Na de sluiting van de mijn, eind jaren ’80, werd het station nog gebruikt voor wekelijkse pendel treinritjes en spoorfietsen tussen het station van As en Eisden. (bekijk een filmpje hierover) Sluit de filmpagina om terug te keren. (klik op het bovenste kruisje) Omdat de spoorlijn niet onderhouden werd was het, na enkele jaren, niet meer veilig voor deze toeristische activiteiten. In ca 2012 zijn deze activiteiten gestopt. Het (oorspronkelijk houten) stationsgebouw, werd na een hevige brand in 1985 in steen heropgebouwd en opende in 1987 als “Café de Statie”. Het werd zeer populair als fiets- en wandelstop, maar ook voor de lokale bevolking. De bijgebouwtjes werden sinds de mijnsluiting niet meer onderhouden met als gevolg dat ze totaal bouwvallig werden.
In 2019 werden grote delen van het zogenaamde kolenspoor en aanhorigheden, waaronder ook de 2 nutsgebouwen van het voormalige station door de Provincie Limburg aangekocht. De bijgebouwen werden in erfpacht gegeven aan het Regionaal Landschap Kempen en Maasland vzw. Het doel was de bijgebouwen in hun oorspronkelijke terug op te bouwen en te herbestemmen. Als je naar de afbeelding hierboven kijken, kunnen we stellen dat dit doel zeer goed gelukt is. De keuze van het Regionaal Landschap Kempen en Maasland vzw om er trekkershutten van te maken past perfect in de filosofie van het provinciale Kolenspoor-project volgens Bert Lambrechts, gedeputeerde provincie Limburg, tevens voorzitter van het Regionaal Landschap Kempen en Maasland vzw.
Back to basics
Een ’trekkershut’ is een eenvoudige verblijfsaccomodatie met alles wat nodig is voor een comfortabel verblijf voor de avontuurlijke wandelaar of fietser.
In elke trekkershut zijn 4 slaapplaatsen, een toilet, douche ruimte en een kleine kookhoek voorzien. Daarmee is er een overnachtingscapaciteit van acht personen langsheen het Limburgse fietsroutenetwerk en de National Park Trail gecreëerd. Voor de exploitatie van deze hutten wordt samengewerkt met de uitbaters van ‘Café de Statie.
De trekkershutten kunnen geboekt worden vanaf 1 oktober en open van 1 maart tot 1 december voor 120 euro/nacht, via het Nationaal Park Hoge Kempen.
Naar aanleiding van het bezoek van enkele leden van ons stichting naar de tentoonstelling “bez tytulu/untitled” ter ere van Paul in de Galeria Biala in Lublin (Pl), deze terugblik naar een getalenteerde Maasmechelse kunstenaar en tevens gewaardeerd lid van onze Stichting.
Paul Sochacki (geb. 1956 in (toen nog) Mechelen a/d Maas) studeerde fotografie en grafische vormgeving aan het Stedelijk Hoger Instituut voor Visuele Communicatie en Vormgeving te Genk. Hij was docent Beeldanalyse en Studie van de Beeldelementen in Luca / School of Arts, Campus C-Mine Genk en exposeerde sinds 1978 op talloze plaatsen in binnen- en buitenland.
Zijn werk is o.a. terug te vinden in het Fotografie Museum te Antwerpen en Provinciehuis Limburg. Werk in situ maakte hij voor de kunstcollectie van het Vlaams Parlement zie de wand in de Permeke-zaal van het Vlaams Parlement hieronder.
Maar ook in het Troubleyn/Laboratorium, een ruimte gewijd aan artistieke creatie en experiment, opgericht door Jan Fabre te Antwerpen vind je werk van Paul. Als beeldend kunstenaar situeerde het werk en de inhoud van Paul Sochacki zich vooral in het grensgebied tussen fotografie en schilderkunst. Hij oogstte successen in binnen- en buitenland. In talrijke steden werden werken van Paul tentoongesteld
Maar ook als gewaardeerd medewerker van onze Stichting Erfgoed Eisden en Tuinwijk2020 heeft hij talrijke objecten, evenementen en het uiterlijk van onze Tuinwijk vormgegeven.
Op het kerkhof of moeten we kerkhofpark zeggen? van Eisden-Cité hangt werk van Paul in een van de kamers van het ‘dodenhuisje’. Het is een stiltekamer geworden waar men wordt uitgenodigd om te bezinnen.
De werken symboliseren het leven en de dood en zijn een geschenk van de familie. Een toepasselijkere plaats konden zijn vrouw Mieke, zoon Sacha, en kleindochter Isolde zich niet wensen.
De officiële overdracht van de schenking en de onthulling van het kunstwerk van Paul Sochacki vond plaats aan de bezinning ruimte van het kerkhof gebouwtje op het parkkerkhof in de Tuinwijk van Eisden op 4 februari 2024. De bezinning ruimte is vrij toegankelijk voor iedere bezoeker van het kerkhof.
Officiële onthulling van het kunstwerk van Paul Sochacki op 4 feb 2024
Tentoonstelling in de “Galeria Biała” in Lublin Polen
Van 17 mei tot 15 augustus 2024 is ter ere van zijn persoon en werk er postuum een tentoonstelling ingericht in de Poolse stad Lublin. Een delegatie van onze medewerkers, familie en/of vrienden hebben Mieke Dus begeleid naar Polen om Paul te gedenken en deze tentoonstelling te bezoeken. Het is een grote tentoonstelling geworden die over vier zalen verspreidt is. De titel van de tentoonstelling is ‘bez tytylu/untitled’ (betekent ‘zonder Titel’). Het is een hommage aan de overleden kunstenaar.
In de gang van die galerij, een voormalig oud klooster, worden de werken van kunstenaars vereeuwigd door kunstenaar Mariusz Tarkawian. Hij is ons bekend van de tekeningen die verspreid in de Cité van Eisden staan.
De band met het Poolse Lublin komt doordat zijn broer, Roger Sochacki, er indertijd studeerde aan de Marie Curie-Sklodowska universiteit in Lublin. Paul wilde heel graag zijn kunstwerken tonen aan een Pools publiek. Dat was in het begin van de 80-er jaren. Sindsdien heeft hij er op regelmatige basis tentoongesteld.
Zijn kunst sprak (en spreekt) het Poolse publiek erg aan. Er was en is altijd veel belangstelling als hij tentoonstelt in de Galeria Biala (Witte Galerij) in Lublin.
In 2024 is het de laatste keer dat hij er zijn werken uit de beginperiode van zijn kunstenaarschap tentoonstelt. (van 17 mei tot 15 augustus 2024).
Voor meer informatie en inhoud van de tentoonstelling kan je via de onderstaande link rechtstreeks op de website van “Galeria Biała” terechtkomen. Daar is een publicatie met uitgebreide informatie. Als je naar beneden scrolt, kun je twee video reportages bekijken, één over het bezoek van onze leden en de andere is een trailer over de tentoonstelling. Helemaal onderaan vind je nog een uitgebreide fotogalerij over de tentoongestelde werken van Paul.
Veel kijkplezier! Sluit de tentoonstelling tab bovenaan om terug te keren naar deze website.
Op 24 juni 1934 werd plechtig de eerste steen gelegd van de Sint Barbarakerk in de Tuinwijk van Eisden Cité. (klik hier voor meer info en foto’s hierover.) Ter gelegenheid van de 90ste verjaardag van deze historische dag wordt op 23 juni om 15 uur een klassiek concert georganiseerd met o.a. sopraan Erica Fronczyk & La Terza Bellezza
Het hele programma ziet er als volgt uit:
Programma van het concert op zondag 23 juni ’24 in de St.Barbarakerk te EISDEN Maasmechelen Aanvang : 15u
Lascia ch’io pianga uit “Rinaldo “van G.F.Händel (sopraan)
Amarilli, lied van G.Caccini (tenor)
Méditation uit “Thaïs” van J.Massenet (viool)
Drie Vlaamse liederen van René Peeters (sopraan)
Aan een kindeken (tekst Alice Nahon)
Ave Maria
Marialied
Nocturne in Des op 27 nr.2 van Fr.Chopin (piano)
a) Io son l’umile ancella uit “Adriana Lecouvreur” Fr.Cilea (sopraan) b) Il Lamento di Federico uit ” l’Arlésiana “ van Fr.Cilea (tenor)
O mio babbino caro uit “Gianni Schicchi “van G.Puccini (sopraan)
Dein ist mein ganzes Herz uit” Das Land des Lächelns” van Fr.Léhar (tenor)
Mein Liebeslied muss ein Walzer sein van R.Stolz (sopraan)
Lippen Schweigen uit “Die Lustige Witwe “van Fr.Léhar (duet)
Czardas van V. Monti (viool)
Meine Lippen sie Küssen so heiss uit “Giuditta” van Fr.Léhar (sopraan)
Torna a Surriento , Napolitaans lied van E.De Curtis (tenor)
Libiamo uit “La Traviata”van G.Verdi (duet)
Jan Kohlbacher toelichting: Met twee stevige Eisdense Cité-accenten in dit programma. et sopraan Erica Fronczyk. Zij woonde met haar ouders Edwin Fronczyk en Elli Nawrocki in de Cité. Haar grootouders woonden in de nabijheid van de Sint Barbarakerk in de Paul Lambertlaan. En een even klassiek als bekend programma, met als bijzonderheid de drie liederen van componist René Peeters. Hij was muziekleraar aan de Maasmechelse muziekacademie en organist van de Sint Barbarakerk. René Peeters was ook de eerste Belgische kunstenaar die in 1959 de befaamde Nederlandse Visser-Neerlandia cultuurprijs werd toegekend.
Toegangskaart € 12
Er zijn nog gratis kaarten beschikbaar, mis deze gelegenheid niet dat zou jammer zijn. Bel naar Rik Cops 089 760 007.
Verkrijgbaar:
bij bestuursleden van Tuinwijk2020 en de Stichting Erfgoed Eisden
betaling van het passende bedrag via BE07 7370 3911 2766 van Tuinwijk2020 met vermelding van het aantal personen. De kaarten zijn dan beschikbaar aan de kassa.
aan de dagkassa.
Wie is Erica Fronczyk
Erica Fronczyk is een getalenteerde sopraan. Ze studeerde notenleer, solozang, dictie en voordracht, kamermuziek en klassieke gitaar aan de muziekacademie van Maasmechelen en het Koninklijk Conservatorium te Brussel1. Ze heeft haar masterclass zang behaald bij Ray mc Dermit (Metropolitan New York) en Boltizar Keonch (zangdocent aan het conservatorium Maastricht en verbonden aan de Staatsopera Budapest)1. Haar repertoire varieert van opera’s en operettes tot musicals waaronder Puccini, Verdi, Bizet, Lehar, Stolz maar ook Handel, Mozart en Schubert1. Ze heeft ook opgetreden in de musical “The Sound of Music” op 19 september 1995.
Bekijk eerst een korte trailer van deze film (om de smaak te pakken te krijgen).
1901 was een zeer bijzonder jaar voor de Limburgse Kempen. In augustus van dat jaar ontdekte men, onder leiding van André Dumont de eerste steenkolen in As op 541m diepte. De jaren die daarop volgden zouden Limburg totaal veranderen door de stormachtige exploitatie van het zwarte goud. Maar aan de oevers van de Maas veranderde dit voor de bewoners nauwelijks iets. Dit gelde ook voor het idyllische Leut. Alhoewel ze wel raar opgekeken moeten hebben toen er in de velden rond Mazenhoven plots een boortoren opdook. Het was één van de13 proefboringen rond Eisden voor de bepaling van de ligging van de concessie kolenmijn Limburg Maas.
Er moet daar in de velden bij Mazenhoven nog een markering steen liggen als stille getuige.
In tegenstelling tot het hoofdzakelijk dorre heide landschap in de Kempen, was er door de frequente overstromingen van de Maas een zeer vruchtbare grondgebied aan de oevers ontstaan. De Maaskant was hierdoor bij uitstek een redelijk welstellend landbouwgebied. Dit was ook zo voor Leut. Maar het boerenleven was in die tijd ook zeer hard werken. En ieder seizoen had zijn uitdagingen en zorgen. Planten, zaaien, ploegen, mesten, dorsen, oogsten enz. en alles was handenarbeid. Ook de belangrijke rol van paarden wordt duidelijk in in deze film. Wie Leut zegt, zegt ook het Kasteel Vilain XIIII. Ook in deze film ontbreekt dit kasteel niet.
Eind jaren ’70 was J.P. Jeurissen, een fervent amateurcineast en tevens inwoner van Leut, op het idee gekomen om het boerenverleden in zijn gemeente te verfilmen. Met de hulp van een grote groep (mannen, vrouwen en kinderen van Leut) als amateur acteurs, heeft hij een historische film gerealiseerd over het leven in Leut in begin van de 19de eeuw. Met een BEAULIEU Super8 camera ( digitale camera bestonden nog niet) is hieruit een getrouwe weergave, op cinéfilm vastgelegd, over het dorpse leven in de Maaskant. Hiervoor heeft hij kosten nog moeite gespaard. Alles moest kloppen kleding, boerderijen, paarden rijtuigen, karren, landbouwtuig enz. De oorspronkelijke cinéfilm duurde 2 uren. Inmiddels is de film gedigitaliseerd en ingekort tot 1 uur.
Uit het oogpunt van de Stichting Erfgoed Eisden hebben we weinig beeldmateriaal over het dorpsleven in de Maaskant. Dit in tegenstelling tot het mijnverleden waarover tienduizenden foto’s in ons archief liggen. Daarom heeft SEE een overeenkomst met de familie Jeurissen die het auteursrecht op deze film heeft, afgesloten. We willen deze unieke film aan een groter publiek vertonen op een groot scherm in het Cultureel Centrum. In het kader van de komende Erfgoeddag met als thema thuis pas deze film. Thuis bij de boeren in Leut. Op woensdag 24 april om 17:00h is het zover. De inkom is GRATIS. Mis deze kans niet.
We leerden de geschiedenis van Vlaanderen met de zeer succesvolle filmserie “Het Verhaal van Vlaanderen” met Tom Waas. Maar Limburg en zeker de Maaskant zat er niet bij. Met deze film kunnen jullie kennismaken met ONZE Vlaamse’ geschiedenis. Die van de Maaskant.
*** Reservatie formulier scroll helemaal naar beneden onder de tekst!
Welkom! Treed binnen en stap in onze teletijdmachine naar het verleden! Ervaar het thuisgevoel van de mijnwerker in deze bijzondere woning. Een gepassioneerde gids leidt je rond en vertelt leuke anekdotes bij elke kamer van het huis. Grijp de kans om meer te weten te komen over deze woonvorm met hun specifieke wooncultuur. Reserveer alvast jouw plekje
Op de hoek van de Marie Joséestraat en de Dopheidestraat in het hart van de oude mijnwerkerscité Eisden-Tuinwijk, vind je het Museum van de mijnwerkerswoning. Het museum is gevestigd in een tweewoonst uit 1925 en neemt je mee naar het leven van de mijnwerkers (kompels) in de jaren ’30. De typische meubels, eigentijds behang, specifieke verf- en schildertechnieken, een krakende radio, souvenirs en een originele stroomverdeler geven je een goed beeld van het dagelijks leven van de mijnwerker.
Vrijdag 8 maart 2024 was het precies 40 jaar geleden, dat deze mijnramp plaatsvond.
Dit evenement vond plaats in het Casino en aan het Monument van de Putmannen aan het Kerkplein in Eisden Tuinwijk.
Reportage van de herdenking
De indrukwekkende opkomst toont aan dat deze mijnramp nog vele mensen beroert.
40 jarige Herdenking ceremony op 08 maart 2024
Op initiatief van de MijnwerkersBrankardiers en de Stichting Erfgoed Eisden in samenwerking met Tuinwijk 2020, de Turkse Gemeenschap en ECRU is de mijnramp in de kolenmijn van Eisden van 8 maart 1984, herdacht.
Toespraken
De ceremonie werd geleid door Ludo Coenen en startte met een aantal voordrachten.
1. Michel Meulemans Voorzitter Stichting Erfgoed Eisden
Samenvatting: Michel nam de toehoorders mee naar die rampzalige 8ste maart in 1984. Hij schetste chronologisch het verloop van die dag. Op 8 maart 1984 rond 16:00 uur stierven 7 mijnwerkers op 700 meter diepte in de mijn ,Vier Turkse, één Italiaanse en één Belgische samen met hun Belgische ploegbaas, De oorzaak was een ontploffing van het gevreesde mijngas. Doordat zich ter hoogte van hun werkplek teveel mijngas kon ophopen, veroorzaakte een kleine vonk een dodelijke explosie. Vijf mijnwerkers overleefden de explosie niet, ze waren op slag dood. Naast explosief, is mijngas ook zeer giftig. Doordat het lichter is als zuurstof, verdrijft het de zuurstof naar de beneden en stijgt het mijngas naar een hoger gelegen gedeelte. De pijlers in onze kolenlagen hebben een helling van 20°. Vandaar dat er daar ook 2 mijnwerkers verstikt zijn aan de kop van de pijler. Doordat één mijnwerker(Gaston) door de explosie tegen de grond werd geslingerd en daar een tijd bewusteloos bleef liggen heeft hij de ramp overleefd. Op de bodem waar hij lag was er immers nog zuurstof en kon hij nog ademen. In het onderstaand TVL filmpje kun je zijn getuigenis beluisteren.
2. Sabine Thijs Dochter van de dichter:
Jan Van AMSTERDAM
JOUW KOLEN
Ik weet niet, zwarte kameraad, Hoe jij je wagens kolen wint. Ik weet niet, ondergrondsche maat, Hoe jij je weg benejen vindt. Ik weet alleen, en daar komt het op aan, Jouw kolen vormen mijn bestaan.
Toen voor het eerst op de fabriek, De ketel stoom ging maken. Toen leek de stoomfluit op muziek, Die schalde van de daken. Jouw kolen hebben dat gedaan. Jouw kolen vormen ons bestaan.
En als de schepen weer gaan varen, Het roest weer van de pijpen gaat, De schuit zijn kop zet in de haven, Dan is dat jouw werk, kameraad. De haven kan weer draaien gaan, Jouw kolen vormen ons bestaan
Ik heb als kerel soms gegriend, Toen mijn kindren vergingen van kou. Jij hebt aan mijn peuters de hemel verdiend En jij stal het hart van mijn vrouw Jouw kolen kommen nu weer aan, Jouw kolen vormen ons bestaan
Nou ik van jou lees in de krant Met al die nullen en die tonnen Nou weet ik, dat er in ons land Aan onze toekomst is begonnen Jij laat ons niet ten onder gaan Jouw kolen vormen ons bestaan.
3. Oya Saglam Namens de Turkse Gemeenschap
Vertaling van het Turkse gedicht over de mijnramp. Vertaler EREM DÖKMECI.
MIJNWERKERSTAFEL
Ze noemen ons mijnwerkers Aan de tafel vol armoede Broederschapstafel noemen ze het Hun lichamen vermoeid Ze eten wat ze kunnen vinden Waar de inspanning zijn hoogtepunt bereikt Waar ze dromen met kolen Waar vele rozen verwelken In de bittere maaltijden Zijn ze vandaag bedroefd gebleven. Sommigen zijn getrouwd, anderen vrijgezel Mijnrampen vernietigen tafels Ze kijken naar de zwarte muren Naar de tafels vol steenkool Met gesloten ogen kijken ze.
4. Raf Terwingen Burgemeester Maasmechelen.
Samengevat was de boodschap van de Burgemeester: Als de mijn er niet was geweest, dan waren we, nu hier niet samengekomen. Dan hadden vele gezinnen nu niet veel verdriet moeten hebben omdat hun geliefden die verongelukt zijn in de mijn. Maar ook dan was er de prachtige Tuinwijk, de majestueuze St Barbarakerk, de Patro, het Kompel bier, enz.. niet geweest. Dan was Maasmechelen ook niet de de inclusieve gemeenschap geworden die in zijn verscheidenheid van nationaliteiten en talen in harmonie kan samenleven.
Daarna vond de eigenlijke herdenking ceremonie plaats met de neerlegging van 1 bloem voor elk van de zeven slachtoffers van de mijnramp in 1984. Tot slot werd er een bloemstuk namens de gemeente en een bloemstuk namens de Brancardiers neergelegd voor alle slachtoffers in de mijn, inclusief de vele mijnwerkers die overleden zijn ten gevolge van een stoflong.
Bekijk hieronder de getuigenissen, van een overlevende van deze mijnramp samen met een Turkse koempel.
Opm: gebruik de rode afspeelpijl als u op deze website wilt blijven.
Een eeuwenoude volkse traditie op Aswoensdag aan de Sint Willibroduskerk in Eisdendorp.
Voor diegene die het niet meer weten:
Pèèrdskuetele Pier is een traditie die meer dan een eeuw geleden zijn oorsprong vond in een overeenkomst tussen boer Pier Ramakers en de Kerkfabriek van de Eisdense Sint Willibrordusparochie. Pier Ramakers pachtte het Kerkelandje van de kerkfabriek. Een akkertje te klein om er pacht voor te eisen. Men vroeg de pachter dan ook als enige jaarlijkse vergoeding, de kinderen van het dorp die hem, op Aswoensdag, hun askruisje op het voorhoofd konden tonen, een krentenbroodje te schenken “”ter grootte van ene paardenkeutel”. Pier Ramakers zat op Aswoensdag achter de poort op de binnenkoer van zijn erf met een mand vol krentenbroodjes.
Hieronder de gelegenheid tekst uit het tijdschrift EISDEN Jaargang 40 – nr 4
door Jan Kohlbacher (tevens mede stichter)
Sedert de oprichting van de Stichting Erfgoed Eisden (toen nog de Geschied- en Heemkundige Kring Eisden) hebben enkele generaties medewerkers de lokale, regionale en sociaal-historische geschiedenis van Eisden, en bij uitbreiding van Leut Meeswijk en het hele Maasland, in kaart en aan de man gebracht.
Dat gebeurde op velerlei domeinen: het redden en archiveren van kleine en grote verzamelingen documentatie en foto’s, het bestuderen en publiceren ervan in het tijdschrift EISDEN, in bijzondere uitgaven en in artikels voor vele overkoepelende geschiedkundige uitgaven. Ontelbare wetenschappers en studenten raadpleegden inmiddels dit Archief- en Documentatiecentrum.
Daarnaast was er de oprichting van Het Museum van de Mijnwerkerswoning, onlangs uitgebreid met het Speel-, Leef- en Leermuseum voor kinderen. Een belangrijke trekpleister, vooral ook voor de plaatselijke jeugd, om kennis te maken met het pittige verhaal van de migratie van hun (groot-)ouders naar Eisden. Daaruit groeide al heel vroeg een Gidsenwerking, met rondleidingen in de musea, de tuinwijk, de mijnsite.
Ten behoeve van de werking van beide musea groeide ook een grote verzameling aan Roerend Erfgoed, vele voorwerpen met een soms mooie, vaak beladen geschiedenis, die niet enkel in die musea, maar ook tijdens ontelbare tentoonstellingen het publiek wegwijs maakten in het dagdagelijkse leven in het verre en recente verleden.
Aan de vooravond van het jaar 2024 past het om dankbaar terug te denken aan al die vrijwilligers, medewerkers, bestuursleden, redactieleden, fotografen, gidsen, handen-uit-de-mouwen-stekers met spade, stofdoek, penseel en laptop. Dank aan al die warme mensen die dit tot heden allemaal mogelijk maakten.
Kom naar het Koninginnenpark kennismaken met verschillende verenigingen die zich voorstellen.
Naast eten en drinken is er dans, muziek, scouts, enz.
GRATIS INKOM
Stichting Erfgoed Eisden en Tuinwijk 2020 staan er ook met hun eigen stand.
Bij onze stand kan je koopjes doen van historische boeken en publicaties die we nog op voorraad hebben.
Ook dit jaar zorgt ECRU-Mijnerfgoed voor een mooie herinnering voor de deelnemers aan de Open Monumentendag. De bezoekers aan de infostand van de Stichting Erfgoed Eisden, op zaterdag 9 september en de deelnemers, op zondag 10 september, op Open Monumentendag, aan de rondleidingen in de Sint Barbarakerk van de partij zijn of de toren van deze kerk bezoeken, kunnen een dergelijke dubbele zichtkaart als herinnering meenemen.
De mooie dubbele zichtkaart van ECRU-Mijnerfgoed met ludieke informatie over dit indrukwekkende Eisdense monument.
In onze groene Tuinwijk zal ter gelegenheid van Open Monumentendag, de Sint Barbarakerk, het grootste en imposantste overblijfsel van ons mijnverleden, open gesteld worden voor het publiek. Ook de toren zal toegankelijk zijn.
Gebouwd tussen 1934 en 1936 is deze parochiekerk wel het meest imposante monument in de hele Maaskant. Met zijn 54 m hoge toren overheerst hij het hele gebied en is het ook het hoogste uitkijkpunt voor een grandioos panorama op de Maasvallei.
Middels prestigearchitectuur wilde de mijnmaatschappij een beeld oproepen van voorspoed, macht en aanzien en zo het imago van de kolenmijn verbeteren.
In die periode was ook de macht van de katholieke kerk nog zeer groot. De parochiekerk moest voldoende ruimte bieden zodat elke inwoner op zondag de erediensten kon bijwonen. Maar ook verschillende mijlpalen in een katholieke beleving vonden plaats in de kerk. Denk aan doopsel, communie, vormsel, huwelijk en begrafenis. Tijdens de vele katholieke feestdagen was de parochiekerk ook een ontmoetingsplaats van de multiculturele tuinwijk bewoners.
Onze gidsen organiseren de rondleidingen in de Kerk. Gelijktijdig zal Tuinwijk2020 alles in goede banen leiden voor een bezoek aan de kerktoren.
Ter gelegenheid van deze dag zorgt ECRU Erfgoed voor een mooie serie postkaarten ontdek jij de imposante Sint-Barbarakerk?
Vanaf 15/10/2022 was deze tentoonstelling in het Cultureel Centrum zeer succesvol en werd daarom meerdere keren verlengd. 16/06/2023 was de laatste bezoekdag. Maar omdat de foto collectie zo uniek en waardevol was heeft onze stichting besloten om deze tentoonstelling een 2de leven te geven.
Met instemming van Luc Vanderputte, voorzitter van de kerkfabriek Eisden-Tuinwijk is de tentoonstelling terug opgebouwd in de winterkapel van de Sint Barbarakerk. Daar kan ze op afspraak en bij geleidde bezoeken bezichtigd worden. Tijdens Open Monumentendag op 10 sept zal 100 jaar Charbonnage in de winterkapel weer tentoongesteld worden.
Nadat het Erfgoeddag-weekeinde een grote publieke belangstelling kreeg, volgden nadien (Do 27april) de kinderenvan de Basisschool De Griffel van Eisden Tuinwijk. Ze brachten geleide bezoeken aan de voorstelling en expo “TREKKRACHT” in de Winterkapel van de Sint Barbarakerk.
De derde, vierde en vijfde leerjaren, meer dan 70 leerlingen, konden samen met hun leerkrachten een filmpje bekijken met oude beelden van trekdieren. Beelden die zich voor hen in een oud landschap en oude dorpsgezichten en straatbeelden afspeelden.
Bekijk het filmpje in dit bericht: erfgoeddag-22-en-23-april-2023 Gebruik daarna de terugkeerpijl links bovenaan om hieronder verder te lezen.
Op de tafels konden ze de originele opstellen lezen en bekijken die door hun grootouders of overgrootouders geschreven zijn toen die zelf in de basisschool zaten. Er werd toen soms heel anders met dieren omgegaan.
De vele vragen die deze leerlingen stelden getuigden van de belangstelling die, ook bij hen opgewekt werd, voor deze aparte brok verleden van hun grootouders en overgrootouders.
ECRU Erfgoed, de initiatiefnemer van deze erfgoeddag, heeft dit geleide bezoek bijgewoond. Alle foto’s in dit artikel zijn door ECRU gemaakt en ter beschikking gesteld voor deze publicatie.
Hoe de mens in het verleden de trekkracht van dieren heeft gebruikt?
Er waren zowel in Eisden dorp (Sint Willibrordus kerk) alsook in Eisden cité (Sint Barbarakerk) identieke tentoonstellingen ingericht. Op beide locaties werd er op een groot scherm continu een videomontage afgespeeld met beelden van lastdieren zoals die in het verleden en soms nog in het heden door diverse beroepsgroepen of tijdens evenementen werden ingezet.
Sint Willibrorduskerk
Sint Barbarakerk
Opstellen uit de lagere school in de jaren ’30 over dieren.
Maar de bezoekers konden ook op enkele tafels, originele opstellen over dieren, bewonderen die in de dertiger jaren door lagere school kinderen zowel in Eisden dorp als in Eisden cité geschreven zijn. Het zijn stuk voor stuk getuigenissen dat er in die tijd nog veel aandacht aan schoonschrift en tekenen werd besteed.
Hier onder kan je de filmmontage bekijken die op de videoschermen tijdens de tentoonstelling werden afgespeeld.
Gedurende de 2 erfgoeddagen hebben in totaal 290 personen de 2 tentoonstellingen bezocht.
‘Trekkracht’ over trekdieren en oude kinderopstellen
Paarden, ezels, honden…: verschillende dieren werden vroeger als trekdier gebruikt, en dat is ook vastgelegd op foto of video. Kom deze histories beelden ontdekken op 2 locaties. Gelijktijdig kun je er ook oude opstellen met tekeningen over dieren van schoolkinderen uit de jaren ’30 bewonderen alsook oude schoolprenten van dieren.
Waar? Op twee locaties:
Sint-Willibrorduskerk Vrijthof,Eisdendorp. Wanneer? ZATERDAG 22 april van 10-12 en van 14 -18 uur en ZONDAG 23 april van 13 – 18 uur
Tuinwijk Sint-Barbarakerk,winterkapel Kastanjelaan Wanneer? ZATERDAG 22 april en ZONDAG 23 april telkens van 10 – 12 uur en van 14 – 18 uur Tevens zal ook de kerktoren toegankelijk zijn (vanaf 6 jaar).
LET OP : IN HET ECRU KRANTJE ZIJN NIET DE JUISTE OPENINGSTIJDEN VERMELD!